Myanmar gold lang als een land dat er maar niet in slaagde zijn interne tegenstellingen te overwinnen en dat door zijn leger werd gekortwiekt. Sinds de democratiseringsgolf in 2011 lijkt het op weg naar een welvarende toekomst. Maar het zeer verarmde volk kan de eindjes moeilijk aan elkaar knopen. De voormalige hoofdstad Yangon is vandaag de dag een grote bouwwerf. Ondanks deze bedrijvigheid zijn er duidelijke signalen dat de ontwikkeling ongelijk verloopt.
's Avonds verzamelen de rijke Birmezen in populaire restaurants waar ze dure buitenlandse drank bestellen, terwijl enkele blokken verder mannen en vrouwen die een hele dag eten hebben verkocht op een straathoek hun winst uittellen. De eerste groep verdient honderden euro per dag, de tweede groep mag blij zijn met 10 euro per week.
Armoede
De Wereldbank schat dat de Birmese economie, waarin 47 miljard euro omgaat, groeit met 8,5 procent per jaar. Gas, hout en ertsen zijn de exportproducten die het meeste geld in het laatje brengen. Maar met een inkomen van 890 euro per capita bungelt Myanmar helemaal onderaan in de lijst van Oost-Aziatische landen.
De rijke toplaag die 10 procent van de bevolking omvat, controleert ongeveer 35 procent van de nationale economie. Volgens de regering leeft meer dan een kwart van de bevolking nog in armoede. En dat is een conservatieve inschatting. De Wereldbank vermoedt dat de armoede eerder 37,5 procent bedraagt.
In Myanmar spenderen de armen ongeveer 70 procent van hun inkomen aan voedsel. Naar schatting eenderde deel van de kinderen onder de vijf jaar lijden er aan wanvoeding. Meer dan een derde van het land heeft geen toegang tot elektriciteit. En de nationale werkloosheidscijfers zouden tot 37 procent reiken, aldus de bevindingen van een parlementaire commissie in 2013.
Meer dan de helft van de beroepsbevolking is actief in de landbouw of hieraan gelinkte activiteiten, terwijl amper 7 procent in de industrie werkt.
Drievoudige transitie
Ontwikkelingsbanken spreken in verband met Myanmar over een drievoudige transitie: van een autoritair, militair systeem naar een democratisch bestuur, van een centraal geleide economie naar een markteconomie en van zestig jaar conflict naar vrede in zijn grensgebieden. De grootste uitdaging voor het transitieproces van Myanmar is het leed verzachten van het grootste deel van de bevolking, dat lang geleden heeft en nu hoopt te kunnen delen in de welvaart.
